بيشتر ماهي‌ها با كمك آبشش‌هايي كه در دو طرف حلق خود دارند از آب اكسيژن بدست مي‌آورند. آبشش‌ها ساختاري رشته‌اي دارند. هر يك از اين رشته‌ها داراي شبكه‌اي از مويرگها است كه سطح بزرگي را براي تبادل اكسيژن و كربن دي‌اكسيد پوشش مي‌دهد. ماهي‌ها براي تبادل اكسيژن آبي كه سرشار از اكسيژن است را از راه دهان به داخل مي‌كشند و آن را با فشار از آبشش‌ها رد مي‌كنند. در برخي ماهي‌ها خون مويرگها در خلاف جهت آب ورودي حركت مي‌كند و باعث مي‌شود تبادل متقابل روي دهد. آبشش‌ها آبي كه اكسيژنش را از دست داده از راه بازشوهاي دو طرف حلق به بيرون مي‌رانند. در برخي ماهي‌ها مانند كوسه و مكنده‌ماهي، آبشش‌ها داراي چندين بازشو اند در حالي كه در ماهي‌هايي مانند ماهيان استخواني هر آبشش تنها يك خروجي در هر طرف دارد كه اين خروجي هم زير يك پوشش استخواني نگهدارنده پنهان است.
اژدرسانان جوان داراي آبشش بيروني اند، اين ويژگي در آنها همانند برخي دوزيستان است.
پنجشنبه ۱۸ آبان ۹۶ ۱۱:۱۲
۱۱۳ بازديد
تا كنون نظري ثبت نشده است